Ξεθωριάζουν τα χρώματα της κάθε
ημέρας που περνάει.
Άλλοτε, αμέριμνα, αρμονικά κι άλλοτε
τρικυμιώδη, καταιγιστικά.
Οι ημέρες... καράβια που διασχίζουν
τη θάλασσα ... ζωή
άλλοτε, με μπουνάτσα, άλλοτε με
σορόκο
άλλοτε, με μαΐστρο, με μπάτη, με
φλοίσβο ...
Ημέρες ...καράβια που πλέουν στην
ήρεμη, κυματιστή ή τρικυμιώδη θάλασσα …ζωή στη γαλήνια ή στην αφρισμένη μορφή
της.
Κι όπως αρμενίζουν ...
εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται στα κύματα τους καθημερινούς κι ατέρμονους
καημούς τους, μαζί με τις λιγοστές χαρές τους στις μέρες της αίγλης.
Κι ο χρόνος καταγράφεται –
σκιαγραφείται στο ξάστερο ή στο θολό της ημέρας και στη νυχτερινή επινόηση της
μαγείας της νυχτιάς, με ανάλλαχτο συναίσθημα και σημαδεύει, καταρρέοντας με τις
αιώνιες σιωπές του, τα μονοπάτια των αστεριών και τη μυστικότητα της σελήνης,
που φεγγοβολά νοσταλγία και ερημιά, είτε ως πανσέληνος σε όλο της το μεγαλείο,
είτε στη μελαγχολία της χάσης της.
Και η αλήθεια των ονείρων γλιστράει
στη διάφανη δροσιά της απουσίας – παρουσίας, κατακλύζοντας τη ζωή – θάλασσα με
νήματα πλεγμένων συναισθημάτων ως προσευχής αποκάλυψη !
Έμυ Τζωάννου
Λουβαίν 26 / 07 / 2016
