Στις χαραμάδες του μυαλού
στις συμπληγάδες του λυγμού
στις φαντασιώσεις του κορμιού
γλιστρώ, εισχωρώ, χάνομαι
Αρμενίζοντας
στις εισβολές του γέλιου
στις σιωπές του ανέμου
στις διόδους των ειρμών
στις εισβολές των λυγμών
πλέοντας στις διαδρομές της θάλασσας
κόβοντας το νήμα της αναστολής
Τα πλήκτρα των στοχασμών
παίζουν τις μελωδίες
των καιρών και των ειρμών
των παραισθήσεων και των αισθήσεων
με ήχους τους τόνους των δακρύων
καταλαγιάζοντας
τη μνήμη και τη λησμονιά
(c) Έμυ Τζωάννου
