Ακροβατώ

άπνοα
ακούσια
ανούσια...

Παραδίνοντας
Το τέλος …
στην Αρχή !

© Έμυ Τζωάννου

 

 

 

 

ΠΩΣ Ερμηνεύονται τα Καλοκαίρια ;

Με κύματα ; με κοχύλια ; με ξαστεριές ; με πανσέληνες, ερωτικές νύχτες ; με μαγικές στιγμές ; με μαγευτικές αγκαλιές ; με υπερβάσεις ; με αισθήσεις ;

© Έμυ Τζωάννου

 

 

 

Στην τρικυμία του ονείρου
στη μαγεία της πανσελήνου
στη σταγόνα του χρόνου
στα ψήγματα του πόνου
...
σε θραυσματικές καταγραφές μνήμης
σε ανίχνευση συναισθημάτων …

Στο νυν και στο αιέν !

© Έμυ Τζωάννου

 

 

 

Πινελιές γραφής

Βλέπω
θρυλικά – αιώνια σύμβολα
της Ελλάδας...
που γλιστρούν στο χρόνο
διαλαλώντας
την παρουσία τους
την ομορφιά τους
την ιστορία τους

Τα ανακαλύπτω
ξανά και ξανά
με βαθειά λατρεία

Με συνεπαίρνει ένα πάθος
με Διονυσιακή μανία
για την ανεξάντλητη χώρα μου
ζωγραφίζοντας
απεικονίζω την Ελλάδα
με χιλιάδες πινελιές γραφής
ως γνήσια Ελληνολάτρης !

© Έμυ Τζωάννου  

 

 

 

 

Σπουδαίος αληθινά είναι εκείνος που μπορεί να κάνει και τους γύρω του να Aισθάνονται σπουδαίοι. Η αληθινή Oμορφιά είναι εκείνη που σε κάνει να Nιώθεις όμορφος κι Eσύ !

© Έμυ Τζωάννου
Κίρκη και Οδυσσέας – The Myth

 

Kαταρρακτώδης πτώση
αστεριών

Φωταψία λογισμών
σε αρχιπέλαγος εμβρίθειας

© Έμυ Τζωάννου

 

Πλημμυρισμένος ουρανός
από τη μυστηριακή πανσέληνο

Χρυσαφένιες αντανακλάσεις
μαγείας...
στο σεπτό αρχιπέλαγος

© Έμυ Τζωάννου
21. 08. 2013

 

 

 

Σταλαγματιές – πινελιές
μετεωρίζονται

Ζωγραφίζοντας
φωνήεντα σπαραγμών …...
σύμφωνα στεναγμών …

© Έμυ Τζωάννου

 

 

 

 

Αρμονικές σχέσεις
συναισθηματικοί διασώστες

Αψηφώντας χρησμούς
εμφυτεύοντας παλμούς...
αναβιώνοντας πόθους

Μεταξένιες αχτίδες φωτός
που διαθλώνται
σε αντίλαλους ζωής

(c) Έμυ Τζωάννου

 

 

 

ΑΝ παραλληλίσω το υπέροχο ταξίδι της ζωής με ένα ποτό – νέκταρ, διαπιστώνω ότι λιγοστεύει μέρα με τη μέρα, γουλιά – γουλιά …
Τώρα αρχίζω να το απολαμβάνω πιο πολύ !
Δεν θέλω να το “σπαταλώ “ σε ανούσια πράγματα, σε συμβιβαστικές διαδρομές, με παραφουσκωμένους εγωισμούς, επιφανειακούς χειρισμούς, παράλογους τρόπους …
Αντίθετα, Επιλέγω το Περιεχόμενο, εξοστρακίζοντας την επιφάνεια. Θέλω να περιβάλλο...μαι από ανθρώπους που Αγαπούν Αληθινά και έχουν το Σθένος να το Εκφράζουν, που γνωρίζουν τον Τρόπο να Προσεγγίζουν την Καρδιά, που Αναγνωρίζουν τα λάθη τους και Συμβαδίζουν με την Ωριμότητα της ηλικίας τους !
Επιθυμώ να έχω κοντά μου άτομα που διδάχτηκαν από τις … “ κακουχίες “ της ζωής και Ξέρουν να Σέβονται και να Υπερασπίζονται την Αξιοπρέπεια των άλλων.
Δεν σκοπεύω να χάνω πολύτιμο χρόνο με αυτούς που είναι δήθεν, που “ το παίζουν “ κάτι άλλο από αυτό που είναι και πληγώνουν Ασυλλόγιστα, Εκτοξεύοντας Σφαίρες που …βρίσκουν στην Καρδιά.
Η Ψυχή μου, Ανήσυχη, δεν συμβιβάζεται σε … τίτλους, αλλά Επιδιώκει την Ουσία !
Επιθυμώ να πιώ το Νέκταρ μου ως την τελευταία Σταγόνα του και να φτάσω στο τέλος της Διαδρομής μου, Ήρεμη, Γαλήνια, Αληθινή – Αυθεντική !

© Έμυ Τζωάννου

 

 

 

Κίρκη και Οδυσσέας - Τhe Myth

Στο νησί της Κίρκης και του Οδυσσέα
Το άρωμα της φωνής και της αφής
ξελογιάζει, πλανεύει,
συνεπαίρνει, εμπνέει,
στων καιρών τα γυρίσματα,
λικνίσματα -- ρανίσματα
ενδυναμώνει το ρυθμό της μουσικής,
της φλόγας και της παραίσθησης

Ο Οδυσσέας και η Κίρκη
Υποτάχτηκαν
Στο Ανεξάντλητο, Αχαλίνωτο κι Ανεξέλεγκτο πάθος τους,
Ενωμένοι σε μια Άλλη διάσταση -- έκφραση,
Χώρεσαν στη συναρπαστική τροχιά
Μιας φαντασίας που ήταν αληθινή -- ατόφια,
Κινήθηκαν σε Ανεκτίμητες Αισθησιακές Περιπλανήσεις
Σε μυστικές διόδους
Διαδρομές -- Παιχνιδίσματα
Του πάθους με τον έρωτα
Και λούστηκαν με φεγγάρια ηδονής
Σε συγκλονιστικές στιγμές έρωτα
Που χαράχτηκαν ανεξίτηλες
Στο κάθε κύτταρο του κορμιού

© Έμυ Τζωάννου
Κίρκη και Οδυσσέας - Τhe Myth

Ακροβατώ

άπνοα
ακούσια
ανούσια

Παραδίνοντας
Το τέλος …
στην Αρχή !

© Έμυ Τζωάννου

Δημήτρης  Ι. Καραμβάλης

Μια μικρή απόπειρα οδοιπορικού στο μυθιστόρημα της Έμυς Τζωάννου, Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ … , ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ,
εκδ. ΑΛΔΕ, Αθήνα 2011

“ Ο Έρωτας σαν μια υπέρτατη αίσθηση Αθανασίας, ακυρώνει το χρόνο, τον εκμηδενίζει … “

“ Αν δεν αγαπάς, θα βρεις τη δικαιολογία
αν αγαπάς, θα βρεις τον τρόπο “

Ένα μυθιστόρημα κινείται πάντα ανάμεσα στο μύθο και στην ιστορία. Έτσι ακριβώς, λοιπόν, ή έτσι περίπου, ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, είναι που γεννιέται απρόσμενα, απροκάλυπτα, ιδανικά, ένας “συναρπαστικός” Έρωτας.
Στο μυθιστόρημα της Έμυς Τζωάννου, που κυκλοφόρησε από τις έγκριτες εκδόσεις “ ΑΛΔΕ “και τυπώθηκε στη Θεσσαλονίκη, μια ομολογουμένως καλαίσθητη έκδοση, που προσεγγίζει τις τριακόσιες σελίδες, γινόμαστε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής διαδρομής στην αχλή του ονείρου, όπου τα πραγματικά περιστατικά δένονται σε μια άλλη πραγματικότητα, που τη ζεις και πεθαίνεις, που τη νοιώθεις και τη βιώνεις ανεπανάληπτα, μοναδικά, ξεπερνώντας σ’ αυτήν τους γήινους, χοϊκούς επίπλαστους ρυθμούς κι όλα τα εμπόδια, που υπερίπτασαι, που νοιώθεις τόσο δυνατός μα και τόσο αδύναμος συνάμα, που ασταμάτητα ψυχογραφείς τον εαυτό σου και ψυχορραγείς τους άλλους, που βαδίζεις σε μονοπάτια παραμυθιών, παρά τον μύθον και με πολλή παραμυθία, παρηγορητικό λόγο μ’ άλλα λόγια, που ξεκλειδώνεις άβατα και έγκατα και αντικρύζεις τη λογική μέσα στο πάθος, την κάθαρση μέσα στον έρωτα και τις αισθήσεις, καθαγιάζεις κάπου την αμαρτία τις ώρες και τις μέρες και τα χρόνια τα περνάς και τα μετράς με την κάθε συνάντηση και τον κάθε από-χωρισμό, το δίχτυ με την αλήθεια και το ψέμα να τρίζει επικίνδυνα και συ σαν τον ακροβάτη πάνω του να προσπαθείς να ισορροπήσεις, με το παρελθόν να γίνεται παρόν, και σε επέκταση άχρονος χρόνος, εκκωφαντικός κρότος μέσα στην ήσυχη νύχτα και οριακός :

“ Εκείνος ο Αύγουστος. Ο πρώτος μήνας του Έρωτά μας. Αναπάντεχος, μοναδικός, μαγικός, ενθουσιώδης, λαμπερός αποκαλυπτικός, αιφνίδιος, προκλητικός, παραπλανητικός, αποφασιστικός, ονειροπόλος, ανέμελος, πολύπτυχος, πολύχρωμος, απρόβλεπτος, αξέχαστος και καθοριστικός. “

Μέσα σ’ αυτόν τον καταιγισμό των επιθέτων διακρίνει ο αναγνώστης και διεισδύει στον λεπτεπίλεπτο προσδιορισμό της συγγραφέως, ζει και βιώνει και αναπνέει και κοινωνεί μιαν άλλη εξιστόρηση, πραγματικότητα και μυθιστορία, συναξάρι από ένα ρολόι που οι δείχτες του τρελάθηκαν, σ’ ένα προσκλητήριο ζωής και θανάτου, το τρίπτυχο ΖΩΗ – ΕΡΩΤΑΣ – ΘΑΝΑΤΟΣ σ’ όλες του τις αποχρώσεις, συνηχήσεις και παρηχήσεις, σε συνοδεύει και σε πυρπολεί, μια πάλη συναισθημάτων κι ένα διαφορετικό μέτρημα του ανθρώπου, μια σχέση που γνωρίζει τόσες πολλές διακυμάνσεις και παραλλαγές, ένα ημερολόγιο διαρκές, που μπορεί και να κυλά αντίστροφα, στα γεγονότα, τα σκηνικά, τα διαλεγόμενα, με το φωτισμό και το σκοτάδι σε ίσες δόσεις, με μια ανα-θεώρηση του κόσμου σε τρομερά εξ’ ομολογητικά διαλλείματα-ιντερμέδια, όπου ομφαλοσκοπούνται το τώρα και το πριν και το επέκεινα και ο Έρωτας, αυτοψυχοβιογραφικός, αιμορραγών, παραληρηματικός, εν κινήσει και εν εγρηγόρσει, να ιστορεί την άλλη όψη των πραγμάτων, έτσι όπως ο Μισέλ Φουκώ αναλύει κάπου τις λέξεις και τα πράγματα και προσδίδει την αληθινή τους διάσταση στο χώρο και στο χρόνο.

“ Ο Έρωτας είναι πανίσχυρος, θαυματουργικός … έχει ρίσκο. Κάνει πάντοτε υπερβάσεις. Και μόνο τότε θεωρείται αυθεντικός … “

Αυτό το θαυμάσιο μυθιστόρημα που παρουσιάζουμε σήμερα, φίλες και φίλοι, γραμμένο μέσα σε μια ποιητική ατμόσφαιρα και χρωματισμό, γλυκά προδίδοντας άλλωστε και την άξια ποιητική γραφίδα της συγγραφέως, που είναι γνωστή και από προηγούμενες ποιητικές συλλογές της, προκαλεί μια οριακή ανίχνευση στο ένδον, ακραία και οριακά πάντα, προσεγγίζοντας τον αναγνώστη, που βαδίζει σε παράλληλα χνάρια και γεγονότα. Εδώ, μέσα σε μικρές παραγράφους, εξ-ιστορείται μια άλλη σχέση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους και ξαναπλάθεται η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μια προσπάθεια δύσκολη, ομολογουμένως, μα πέρα για πέρα επιτυχημένη, να διαπεράσεις το κέλυφος και να διεισδύσεις στον πυρήνα των προσώπων, των γεγονότων και  των καταστάσεων, με πολύν αυτοέλεγχο, που ενέχει και λογισμό και όνειρο, μια δοκιμασία νεύρων, αισθημάτων, αισθήσεων, μια προσπάθεια από-καλυπτικής επιστροφής. Μια καταγραφή που πλημμυρίζει από συναίσθημα και πάθος  και που στέκεται πανάξια πλάι στη γραφή ενός άξιου τέκνου της Θεσσαλονίκης, του αλησμόνητου δασκάλου Γιώργου Ιωάννου.
Διάλογοι απλοί, μικροί, καθημερινοί, που όμως φτάνουν, είναι αρκετοί να ξανασυλλαβίσουν αποξαρχής την ομορφιά και την
“ ανταποδοτική σχέση που αυτόματα μετατρέπεται σε συναισθηματική βιταμίνη “, όπως τόσο αφοπλιστικά, καίρια, καταλυτικά δίνονται με τη μαστοριά της Έμυς Τζωάννου πολύτροπα και κοντολογής μια ομφαλοσκόπηση και μια νέα θεώρηση και γεύση του κόσμου, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τη ρήση του Οδυσσέα Ελύτη :
 “ Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας.”

“ - Σε ξύπνησα, δεν το ήθελα.
- Σοβαρολογείς ; πες μου τι άλλο μπορώ να κάνω για να σ’ ανακουφίσω, αγαπούλα μου ;
-Τίποτα. Αρκεί που είσαι κοντά μου. “

Αυτό το τίποτα, που αρκεί για πάντα. Η παρουσία του αγαπημένου προσώπου, αλλά και η παρουσία της απουσίας, όταν είναι μακριά, η ίδια η ποίηση και η υπέρβαση προς το Θεό, η θέωση. Το αυθόρμητο και το παρορμητικό, το απροσποίητο και το τρελό, το γνήσιο λυτρωτικό πάθος …
Η των τοιούτων παθημάτων κάθαρση. Μικρά συμβάντα, από σελίδες ημερολογίου, θαρρείς, παρμένα, που στα έμπειρα χέρια της Έμυς Τζωάννου προσλαμβάνουν φωνή και χρώμα και άρωμα. Μορφοποιούνται και σηματοδοτούν μιαν εύπλαστη σάρκα ψυχής αν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ο όρος, που κάποτε καθορίζει και την άλλη διάσταση της αβεβαιότητας που ελλοχεύει ( “να λέει, να ξελέει, να αναιρεί, να μη διευκρινίζει…”) και που κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα ό,τι με κόπο, με πολύ κόπο έχει κτιστεί :

“ Ήταν βιτριόλι που έριχνε, αντί για νερό, στο ανθισμένο φυτό της αγάπης μας, που αντί να το ποτίζει, το δηλητηρίαζε κάθε τόσο, ξανά και ξανά … “

Η θέση και η αντίθεση, η πληγωμένη αγάπη με τις συνακόλουθες ρωγμές, η τύψη για τον άλλο που δεν κατάλαβε… η προσπάθεια να ερμηνευτεί η συμπεριφορά του alter ego από τις φίλες, η τραγική ομολογία :

“ Η οξύτητα της ερωτικής οδύνης δικαιώνει τις συμπεριφορές απομόνωσης “

Ο Έρωτας, η διαφορετική ροή των πραγμάτων, το πίσω γύρισμα του χρόνου, η διαρκής αναμέτρηση της λογικής με το παράλογο :

“ Η κάθε μας νύχτα ήταν ένα μαγικό όνειρο, σαν παραμύθι με χρυσόσκονη “

Το γνήσιο και λυτρωτικό πάθος, η οδύνη και η ηδονή, το εκμαγείο των συναισθημάτων και των αισθήσεων, η αλλοτρίωση, η επιθυμία, η σιωπή, η πιο φλύαρη γλώσσα, η απομόνωση, η προσπάθεια να τιθασευτεί το τώρα, η στιγμή, η γνωριμία, η απομάκρυνση, το όνειρο και η διάψευση, η ελπίδα και η απελπισία. Η εξ-ομολόγηση και το συναξάρι από πολλές αλήθειες – ψήγματα αληθινής σοφίας και βαθιάς εμπειρίας με πόνο και αίμα, που κάποτε σε στιγμές ρέμβης αναπόλησης και στοχασμού, αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της και καταθέτει γνήσια τα φορτία της :

“ … η έλλειψη του συναισθήματος έχει σαν αποτέλεσμα το ανικανοποίητο και το άδειασμα της ψυχής. Αντίθετα, ό,τι γίνεται από αγάπη με αγάπη είναι ιερό. “

Η συγγραφέας Έμυ Τζωάννου με αυτό της το μυθιστόρημα, μας φέρνει μπροστά και πίσω στον χρόνο, σε μιαν αγάπη Μεσόγειο, μέσα στη Γή, σ’ ένα νέο κλωθογύρισμα των ξύλων στο τζάκι, που τρίζουν ήδη επικίνδυνα, αλλά σε μια καινούργια κοινωνιολογική προσέγγιση των δρώντων και των δρωμένων, με μια γλώσσα στρωτή δίχως ακρότητες, τρυφερή, απροσποίητη, ειλικρινή. Πολλές μικρές αφηγήσεις, αποσπασματικές και απόμακρες, που σε φέρνουν όμως ταυτόχρονα τόσο κοντά και σε κάνουν να περιπλανηθείς και ίσως να αποπλανηθείς με το όνειρο.
Μια καίρια καταγραφή μέσα από διαρκώς εναλλασσόμενα μήκη, πλάτη και φορτία, μικρά στιγμιότυπα που συνθέτουν το puzzle μιας ιστορίας, που θέλοντας και μη θα γίνουμε και εμείς, όχι απλά αποδέκτες μα και συμμέτοχοι κι ενδεχομένως συνένοχοι για πράξεις ή παραλείψεις μας στο παρελθόν με διαρκή κίνηση και εναλλαγές, όχι απλώς γεγονότων, αλλά συναισθηματικών έντονων φορτίσεων και πορείες μεταπτώσεων και εναλλαγές πτήσεις και πτώσεις και περάσματα από τη χαρά στην απελπισία, από τη συναίσθηση στην παγερή των γεγονότων στάση και απόσταση και στην ανασύνθεση :

“ Η αγάπη είναι ό,τι πιο ευάλωτο και εύθραυστο συγχρόνως. “
Τούτο το μυθιστόρημα που το διαβάζει κανείς απνευστί, συνιστά ακόμη μια δοκιμασία για γερά νεύρα και ταυτόχρονα μια από-θέωση συναισθημάτων και συγκινήσεων, ένα προσκλητήριο συγχρόνως απόντων στα καλοκαίρια που ζήσαμε, αλλά και “στα δροσερά ενδεχόμενα μιας νέας ζωής.”
O Ρόμπιν που έφυγε, ο Ρόμπιν που είναι παρών στο καινούργιο ξεκίνημα της ζωής της γυναίκας, η “ γυναίκα με άπειρες μορφές”, ο μετασχηματισμός, η ζωή στην απέναντι όχθη, αλλά και η συνειδητοποίηση της ίδιας που κάνει τον αυτοέλεγχο και την ένδον αξονική της τομογραφία :

“ Χρειαζόμουν αληθινή αγάπη, αφοσίωση και σταθερότητα. “

Ο Ρόμπιν, που είναι η συνέχεια και όχι η διέλευση κι εμείς ακόμη οι ίδιοι που πήραμε και που δώσαμε πολλά στις σχέσεις μας, που ραφτήκαμε πάνω τους και προσδιοριστήκαμε ανεξίτηλα και ακατάληπτα.

“ Προχωρήσαμε στο δρόμο αγκαλιασμένοι, μέσα σ’ ένα πέπλο ζεστασιάς, που το ένοιωσα να με πλημμυρίζει σαν φλόγα. Για πρώτη φορά ένοιωθα τόσο γλυκά, μετά από πολύ καιρό… “

“ Το ζευγάρι περπατούσε ανέμελο και αγκαλιασμένοι, όμως κανείς δεν πρόσεξε τα πράσινα μάτια του Ρόμπιν, που το παρακολουθούσαν από το απέναντι πεζοδρόμιο, να απομακρύνεται και να φιλιέται στο τέλος του δρόμου “

Αυτή η δυνατή απόφαση και θέληση και βούληση της συγγραφέως Έμυς Τζωάννου είναι το απόσταγμα μιας διαδρομής μέσα από πολλούς δρόμους, εμπειρίες μοναδικές και αιμάσσουσες :

“ Πάντα θα υπάρχει η επόμενη μέρα, η νέα απόφαση, η αλλαγή που πασχίζω να κάνω για ένα καλύτερο Αύριο.
Έτσι προχωρώ τη ζωή μου σε ειδική διαδρομή και γράφω μια μοναδική ιστορία : τη δική μου ιστορία. “

Eίναι ένα μυθιστόρημα τριακοσίων περίπου σελίδων, εγχειρίδιον αυτογνωσίας,  αλλά και κατανόησης των ανθρωπίνων σχέσεων, που η σπονδύλωσή του είναι ακριβώς μέσα σ’ αυτό το από-σπονδυλωτό κατεστημένο του κλασσικού και του δήθεν. Άλλωστε,  “αυτή είναι και η μαγεία του “.

Kάθε στιγμή που ζεις και βιώνεις ως αναγνώστης τα δρώμενα και ο πρόλογος ακόμη έρχεται σε αγαστή συμπόρευση και επι-κοινωνία με τον επί-λογο,  μόνο που δεν είναι επίλογος αλλά αρχή και πρόσκληση και κλήση για μια νέα, αέναη πάντα αρχή. Άς δούμε τον πρόλογο κι ας τον βάλουμε πλάι-πλάι με αυτήν την παράγραφο, που μόλις πριν λίγο διαβάσαμε :

“ Οι πράξεις μου είναι αυτές που με καθορίζουν, γι’ αυτό και θέλω να είμαι αληθινή – αυθεντική σε ό,τι κάνω, να είμαι ο εαυτός μου “

Τούτη η εξομολογητική κατάθεση δεν είναι η εκδήλωση ενός εγωισμού, είναι το καθρέφτισμα του αληθινού δρόμου, μιας πορείας που βρίσκει το δικό της ρυθμό κι έτσι το “ΕΓΩ “γίνεται “ ΕΜΕΙΣ “, για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη, μια περιπλάνηση σε μια ανα-τρεπτική διαδρομή, ένα οδοιπορικό ανακάλυψης του πραγματικού εαυτού μας, μια ένδον σκάπτε παρότρυνση, ένα γεμάτο ρέμβη αίσθημα μιας τρυφερότητας μοναδικής, μιας παιδικής ψυχής αναλλοίωτης, αλλά και σ’ αντιστάθμισμα μιας ανεπανάληπτης δύναμης, αποκάλυψης του εσωτερικού διατρήματος του ανθρωπίνου όντος, με :
“ χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, αισθήσεις
αλλά και ομολογίας ξεχωριστής :

“ Είχα καιρό να το νοιώσω αυτό το συναρπαστικό συναίσθημα του έρωτα, που σε ξελογιάζει, σε μαγεύει, αλλά και σε θολώνει.”

H ανάταση της ψυχής που συντελείται στη συγγραφέα, αλλά και στον αναγνώστη, είναι έντονα, καθώς και η εύθραυστη ισορροπία του τώρα και του πάντα, η έκπληξη και το σασπένς, ο εκτροχιασμός των συναισθημάτων και των αισθήσεων, η συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε και τι γυρεύουμε μέσα σ’ αυτήν την περιπέτεια της ύπαρξης, που λέγεται “ ΖΩΗ “, η ασημαντότητα και η μοναδικότητά μας, η φιλία και η στήριξη, η φιλία, που όπως περιγράφει χαρακτηριστικά η συγγραφέας,  “ χτίζεται μέσα στο χρόνο κι είναι μια σχέση που ισχυροποιείται με το πέρασμά του. “

O Ρόμπιν, η Αθηνά, οι φωνές του Adamo και του Ντέμη Ρούσσου, η τρικυμία και το ρίγος των αλλεπάλληλων ψυχικών συγκρούσεων, η φόρτιση και η ταραχή, τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον, η τραγική διάψευση, αλλά και το μάζεμα των κομματιών και η συνέχεις, ο αγώνας, η δύναμη ψυχής σ’ αυτό το συγκλονιστικό :

“ Προχωρώ τη ζωή μου σ’ ένα νέο αύριο”

Είναι η Ανάταση, η Ανάσταση, η Αναγέννηση της συγγραφέως, είναι μερικά από τα πολλά μηνύματα που κομίζει ο αναγνώστης, ταυτόχρονα με τον αυθορμητισμό, την πραγματική εξ-ομολόγηση της συγγραφέως, η διάσταση με τους τύπους, τα ρολόγια, τις “ ηθικές “, τις σαπρόφυτες και την παραβίαση των όρων της συμφωνίας με τη λογική. Η φωνή των συναισθημάτων, η μέσα μας φωνή, ο καθρέφτης της ίδιας της όρασης και των οραμάτων μας :

“ Οι πράξεις μου είναι αυτές που με καθορίζουν. Γι’ αυτό και θέλω να είμαι αληθινή σε ό,τι κάνω, να είμαι ο εαυτός μου. “

Σημάδια, σήματα, σηματωροί και ανεμούρια, προπάντων συναισθηματικοί κραδασμοί :

“ Ο λυγμός ήταν πάντα στο ίδιο σημείο, σφηνωμένος στην καρδιά μου και με πίεζε “

Η άλλη όψη των πραγμάτων και κυρίως ο πόνος, ο βαθύς πόνος που ξεφεύγει από κοινούς κώδικες περιγραφής και φτάνει μέχρι την ψυχή του ανθρώπου :

“ Ο πόνος μου χτυπούσε τη φλέβα της σιωπής “

Η διάσταση ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, η αναχαίτιση των συναισθημάτων, η τροφός των απόμακρων αναζητήσεων και η αφοσίωση, πέρα από όρια φτάνοντα και ξεπερνώντας το πάθος γι’ αυτό και γνήσια μια και ο ίδιος ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι υποστηρίζει πως : “ ό,τι  είναι να κάνει κανείς να το κάνει με πάθος ειδεμή να μην το κάνει καθόλου “

Kάπου εκεί μέσα και το νόημα και το μήνυμα και ο τίτλος του βιβλίου που προκύπτει αβίαστα και καταλυτικά :

“ Η Αγάπη μου Μεσόγειος, που τον δρόσιζε με τα γλυκά νερά της και τον έλουζε με τη λατρεία που του είχα. “

Σ’ αυτόν τον τόμο υπάρχει έντονη κινητικότητα στα γεγονότα και στην εναλλαγή των ψυχικών διαθέσεων, έντονα, παραστατικά, ατόφια.  Ο καυτός μήνας Ιούλιος, ο Αυγουστιάτικος πυρετός, προπάντων, τα υδάτινα μονοπάτια της φυγής. Μπορούν να διαβαστούν μπρος και πίσω αφού είναι αλληλένδετα και καταντά άχρους και πολύτιμος και μοναδικός, ακατάλυτος και καθοριστικός.

Η αστραπή, η πληγή προς το μέρος της καρδιάς, η φυγή ως καταφυγή, η μορφή του αγαπημένου προσώπου …

“ … κι εγώ για να την αντέχω τα βράδια έπινα στους αποχαιρετισμούς όλου του κόσμου, σε κρυστάλλινα ποτήρια λησμονιάς. “

Ο Άλκης και η Σαντορίνη, το ουράνιο τόξο στο Αιγαίο, η ειλικρίνεια  πως “ τώρα συναρμολογούσα τα κομμάτια μου …”

Tο μεταβατικό στάδιο ίασης, το στάδιο από-κοπής …
Η ξαφνική επιστροφή του Ρόμπιν, αλλά και η συνειδητοποίηση πως

“ κάθε περιπέτεια είναι μια κύηση που τελειώνει σε αποβολή ”,

το “ L’ ETAT C’ EST MOI “,( το κράτος είμαι εγώ ) και η ποίηση, η ποίηση που αναδύεται και ξυπνά μέσα μας , που προσπαθεί να καταγράψει τις χωροστιγμές αγρύπνιας και τα συνακόλουθα αισθήματά της :

“Τώρα σκορπάω τα λάθη μου
στις πληγωμένες τροχιές των αστεριών

Τώρα πετάω τα πάθη μου
στις ξεχασμένες σιωπές των πλανητών … “

Μετρώντας τις ρωγμές και τις αντοχές της η Έμυ Τζωάννου αλλάζει πορεία πλεύσης, επιτέλους.
Του είχε δώσει πολλές ευκαιρίες. Ανεπίτρεπτα πολλές.
Βεβαίως ο αναγνώστης εκτιμά το θάρρος και τη δύναμη ψυχής μιας πληγωμένης καρδιάς, την ανωτερότητα :

“ Κάπου υπάρχει ο Ρόμπιν. Εύχομαι και προσεύχομαι να είναι πάντα καλά κι ευχαριστημένος με τις επιλογές του “

Το ΜΗΝΥΜΑ ΖΩΗΣ , λοιπόν, που εκπέμπει η Έμυ Τζωάννου πως …

“ Πίσω από κάθε Σταύρωση να βλέπεις μια Ανάσταση “

Tαυτόχρονα με το “ Η Αγάπη μου … Μεσόγειος “, μέσα στη γη και στην ψυχή μας, προχωρούμε σε μια μελέτη γι’ αυτό και είναι ένα εγχειρίδιο ανατομίας των ανθρωπίνων σχέσεων, όχι θεωρητικά, αλλά μέσα από μια εμπειρική βιωματική σχέση το ξεδίπλωμα της αγάπης και του πόνου, με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια μοναδική.
Ευχαριστούμε την Έμυ Τζωάννου για τα ελπιδοφόρα – λεπιδοφόρα μηνύματά της και τη δυναμική αντιμετώπιση ενός νέου τρόπου και στάσης ζωής :

“ Υπερβαίνω τις επιθυμίες μου κι οδηγώ στην απέναντι όχθη
Κατευθύνω τα βήματά μου στην άλλη εκδοχή
Προχωρώ τη ζωή μου σ’ ένα νέο αύριο “

 
 Δημήτρης Καραμβάλης

                                                         

Αιγαίου Αγιότητα

Σε μελωδίες κυμάτων
διασπώνται
ιερές απεικονίσεις
νοσταλγίας

Σε σπονδυλωτές ακτές
εκπέμπονται
αειθαλείς διηγήσεις
γαλήνης

Στου Αιγαίου την Αγιότητα !

© Έμυ Τζωάννου

Δοξολογία !

Ανακαλύπτω
τους ιριδισμούς της φωνής μου
στις μελωδίες του πελάγους
που διαλαλούν

Απ’ τη Σαντορίνη ως τη Χίο
απ’ την Κρήτη ως τη Σύρο
απ’ την Κέρκυρα ως τη Ρόδο

Τη γνήσια
αδιάπτωτη
ακατάλυτη
Αγάπη μου

Δοξολογία
για την Ελλάδα !

© Έμυ Τζωάννου

Άργησαν τα χρόνια …

Άργησαν τα χρόνια …
στων ανέμων
τα σκόρπια νήματα

(c) Έμυ Τζωάννου

Στην αλληγορία της νυχτιάς...

Στα κύματα των φιλιών
στο βυθό της σιγαλιάς
στο μουράγιο της αγκαλιάς
στο ουράνιο τόξο της ματιάς
στη γαλήνη της νηνεμίας

Βυθιζόμενη
στην αλληγορία της νυχτιάς …

© Έμυ Τζωάννου

Aφηγούμαι τις στιγμές μας στη βροχή
βουτώντας στο αίμα της σιωπής ...

(c) Έμυ Τζωάννου
Σπαράγματα

Φωτοχυσία ...

Φωτοχυσία ...

... στο Αδάμαστο ηλιοβασίλεμα ...
που σβήνει στα κύματα της πνοής μου ...

(c) Έμυ Τζωάννου
Σπαράγματα

Ποιητική εικονογραφία

Έγχρωμο ψηφιδωτό λέξεων
απεικονιζόμενο
σε ποιητική εικονογραφία

Ανέμελος
ηλιόλουστος
Ελληνικός
ποιητικός αέρας
πνέει
στην ατμόσφαιρα
του Αιγαιακού χώρου

© Έμυ Τζωάννου

Σε διαδαλώδεις διαδρόμους ...

Ρωγμές
ψυχικών σεισμών

Σε αθώρητα
εσωτερικά
μονοπάτια ...

Σε δαιδαλώδεις
μελαγχολικούς
διαδρόμους ...

... μέθεξης !

© Έμυ Τζωάννου

Πικρές τροχιές

Μικρές στιγμές ανθοφόρων ελπίδων
ράγισαν

Πικρές τροχιές αδιάρρηκτων προσδοκιών
κατέρρευσαν

Στου χωροχρόνου τη διάταξη ...

© Έμυ Τζωάννου

Σ’ αυτή τη χώρα …

Σ’ αυτή τη χώρα
του ήλιου οι αχτίδες
χαράζουν
της θάλασσας τη γαλήνη

Σ’ αυτόν τον εμβληματικό τόπο
ο αγέρας
αντηχεί την ιστορία του
με λυρικούς ήχους
που ταξιδεύουν
στην πορεία του χρόνου …

Χαρτογραφώντας μνήμες
στους χάρτες …

Σ’ αυτή τη χώρα …
αποτυπώματα αιώνων
χαραγμένα
στις αυθεντικές όψεις
των ανεξερεύνητων εκδοχών της …

© Έμυ Τζωάννου

3. 08. 2013