Από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα !

Aπό τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα, αόρατες φλόγες με φυλακίζουν και με ελευθερώνουν, διαδοχικά – ευλαβικά.
Φωτιζόμενη περίλαμπρα, είναι σαν να παίζω κρυφτό με την αιωνιότητα, διασχίζοντας νέφη, θάλασσες, σύννεφα, ουρανούς, σαν να έχω αναληφθεί …, ανατολές και δειλινά.
Κι έπειτα, να επιστρέφω, τριγυρίζοντας στις αμμουδιές των Κυκλάδων, εκεί που αντανακλάται το υπεραίσθητο φως, χαράζοντας ευχές σε βότσαλα και σε βράχια, προκαλώντας – προσκαλώντας Θαύματα !
Αρμενίζοντας στα ολογάλαζα κύματα του αρχιπελάγους, να θρηνώ χαμένους έρωτες και αδίσταχτες στιγμές, που με στιγμάτισαν, με σφράγισαν κάτω από τις σκιές του φεγγαριού.
Να δαμάζω λαχτάρες που ξεπροβάλλουν ασυγχώρητα και με στοιχειώνουν …
Να οδηγούμαι σε λάβες ηφαιστείων, έτοιμες να αναβλύσουν, σκορπώντας θάνατο.
Να μελετώ τις αχτίδες, προσπαθώντας να αποκαλύψω τα σημάδια των καιρών.
Να αγκαλιάζω στα κύματα… τις έγνοιες και τα βάσανα και να τα ξεπλένω, εξαγνίζοντάς τα,
Να αφήνω χνάρια – χαρακιές στην άμμο του σήμερα, για να ενσταλάζω χαραγμένη τη μνήμη μου στα ανεμόδαρτα χώματα.
Να κολυμπώ σε χείμαρρους δακρύων αδιαπέραστους, εξορίζοντας – εξορύσσοντας πόνους και κλάματα.
Να διαβάζω τους συλλαβισμούς των φλοίσβων, κάτω από τα πεύκα και τις συκιές.
Να μεθάω από τους χυμούς των ανέμων και σιωπηλά να ενδύομαι του ήλιου τις αχτίδες, αποστηθίζοντας τη ζεστασιά τους, στις φυλλωσιές της νιότης μου.
Να ξεγυμνώνω το ανύποπτο γέλιο μου, ρουφώντας τον ήλιο, με πλάνο χρώματα καλοκαιρινών θριάμβων.
Να χαίρομαι την αυγή των πολύχρωμων αντανακλάσεων των επιθυμιών στις χρυσαφένιες τρικυμίες των επιθυμιών μου !
Από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα !


© Έμυ Τζωάννου